-aynı iklimin çocuklarıyız biz.kendine iyi bakh.benim yalnız tarafım üşüyo.sen de üşütme.mutlu ol;düşünerek seni de var ettiğim bir günde!-
Yüzüm göğsünde ve bakışını benden kaçıyorken;Yaslanabileceğim bana ait bir kalp olmadan içimdeki senle gitmeden önce hani gözyaşın yanaklarından süzülür.Hani gittiğin onca istasyon insanı arasından seni karşılamaya ya da uğurlamaya giden birini gördüğünde ellerini havaya olağan gücünle kaldırarak el sallamaya çalışırsın.Hani son kez bir umudun olur.Hep son anda gelicekmiş gibi bir ihtimal.Şehir kolundan tutsun diye beklersin...Sevdiğin adam gitmene izin vermesin,sadece kulağına usulca "Kal" desin..Söyleyecek çok sözün varken beyaz bir veda anında gözlerinden düşecek tek damlayı hatırlayacaktır bilirsin..Ne bir el olacak sana "Git-me" diyen istasyonda,ne de unutulmayacaksın.Gitmek öyle zor.İyi bir yol arkadaşı olduğum kadar iyi bir insan olsaydım keşke..Ama değilim..
Parmak uçlarını hiç unutmayacağım..