Bu kadın şarkısı kadar naif tutuyordum içimde seni.
Yatağa yattığımda tek düşüncemin sen olduğu zamanlar benden mutlusu yok tu üstelik.
Akşamüstü İstanbul’a çöken bir telaş gibiydin, sürekli yer değiştiriyor ama içimden gitmiyordun.
Dargın değilim desem yalan.
Öyle çok kabullenmişlikle aşkı birleştirince bir süre sonra başkalaşımın kaçınılması zor oluyor.
Hem sevgili hem arkadaş hem sır hem yalnızlık derken sıfatsız kalışlarıma suskunluklar ekledim.
Bekleyişler içinde belki’si bol cümlelerle yıllar, yıllar ve yıllar sonra oturttum karşıma yalnızlığımı.
Ona dedim ki
Herşey olmayı bekleyip başkasında kendine bir yer açmaya çalışan insan hiçbirşey olamadığını göremeyince üzülmeyecek.
Kendine yakınlaştırıp yaralarının açılmasına sen müsade ettin.
“Dur” demen gereken yeri sana hayat eninde sonunda şiddetiyle öğretiyor.
Eğer öğrendiysen emeklerini toplayabilirsin yerden..
Geçmiş Olsun
