dünyanın ekseni

‘MUTSUZ OLALIM NE VAR?’

Pazar gecelerinin vazgeçilmezi “Behzat Ç.”nin önceki hafta “Savcı hanım”la seviştiği sahne, izlenme rekoru kırdı.
Behzat gibi, ancak yalnız kaldığında gözyaşı döken, öfkesini ulu orta gösterirken sevdasını gizleyen, kaba saba bir başkomiserin sevişmesi, dizinin müptelaları için sürprizdi.
Ancak sevişmesinden önemlisi, önsevişme mahiyetindeki sohbetti. Esra, muhteşem bir replikle açıkladı aşkını:
“Dünyanın ekseni 12 santim yerinden kaydı, sen bana 1 santim bile yaklaşmadın.”
Bu cüretkâr davet karşısında o gözüpek adam kem küm edip süklüm püklüm bir kediye dönüştü.
Esra üsteledi ve Behzat’ın şahsında erkeklere giydirdi:
“Sen akıllı adamsın, ama konu kadınlara gelince biraz salaklaşıyorsun.”
“Biz seninle mutsuz oluruz” diye ayak diredi Behzat:
Cevap, onun ayağındaki direnci kırıverdi:
“Mutsuz olalım, ne var? Ben seninle mutsuzluğa da varım.”
* * *
Dizinin hayranlık verici radikalliği burada işte...
Sadece kendisinden önceki sempatik komser tiplemelerini kanlı canlı, sahici bir karakterle gömmesinde değil, günümüzün uyuz şablonlarını silkelemesinde...
Mutsuzluk korkusu, bu kuşağın hastalıklardan biri...
Reklamlar, diziler, filmler, çevremizde öyle bir mutluluk balonu şişirdi ki, uçup gidişini hayranlıkla izlediğimiz bu balon, bir türlü binemediğimiz, umutla beklediğimiz bir hasrete dönüştü.
İdealize ettikçe şişen talepler, çekingenliği de büyüttü.
Mutluluk beklentisini abarttıkça mutsuz olduk.
* * *
Kasvetli devirlere özgü bir sigorta arayışı bu...
60’ların gözükara gençlerinde yoktu mesela...
Bugün çağın tekinsizliğinden kaynaklanan bir istikbali garantiye alma, saadeti sağlam ipe bağlama azmi var.
Liseli delikanlılar, aşkı için dershaneyi asmıyorlar.
Formülleri şu:
“Mutluluk eşittir, ona ulaşmak için ödeyeceğim bedel, artı onun uğruna vazgeçtiğim şeyler...”
İşlem sonucunda mutluluk küçük mü çıktı; öyleyse daha az fedakârlıkla yakalayabileceğin daha büyük mutluluğu bekle...
“Mutsuz olalım, ne var” cümlesinin kıymeti burda...
Üzerinde “Mutluluk garantilidir” damgası olmayan bir tutku iksiri var bu lafta...
* * *
Kökeni çocuklukta:
Bazısı kreşe verildiği gün feryat figândır. Çözülmez kolları ana boynundan... Dövünür “Gitme” diye...
Kimisi özgüvenlidir; bilir annesinin kendisini terk etmeyeceğini... Uyar ortama...
İlişkilerine yansır bu fark:
Güvensiz büyümüş çocuk, habire terk edilme korkusu yaşayan âşığa dönüşür zamanla... Mutluluk uğruna risk almaz, sarıldığı boyundan ayrılmaz.
Özgüvenlilerse ayrılıkta bile sevdiğinin döneceğini bilir; dönmese de bununla baş edebilir.
* * *
Dönelim Behzat’a:
Onun gibi bir güvenlik mensubunun, özel hayatında bu kadar güvensiz olması, sokakta gözü kapalı çatışmaya girerken, yatakta ilk meydan okumada bocalaması garip gelebilir.
Çelişki yok oysa burada:
Ağır travmalar sonucu herkese, özellikle de kadınlara karşı güvensiz yetişmiş adam, bu güvensizliğini, aşırı özgüven gösterisiyle bastırıyor.
Cesareti, duygusal kırılganlığının perdesi; o yüzden de ölümü göze alıyor, aşkı göze alamıyor.
Karmaşık cinayetleri şıpın işi çözüyor; ama bir kadını çözemiyor.
Çünkü “Ben seninle mutsuzluğa da varım” diyen kadın, sahte mutluluk balonunu patlatıyor.
Bozuyor formülünü garantili aşkın...
Eksenini kaydırıyor hoyrat Behzat’ın...

CAN DÜNDAR / AŞKA VEDA 2012

koyu

Kirpik göze ne kadar yakın ve ondan ayrılamazsa bazı insanlarda hayatımıza o kadar yakın ve bizden ayrılamaz.Derdi olduğunu bilirsiniz ama soramazsınız.Sizi aramak ister ama arayamaz.Olsun.Düştüğünüzde tutacağınızı bildiğiniz birileri olması güzel.Gitmek de şart değil.Kalmak da.Görüşemesek de nazımızın geçtiği, yenilmek zorunda kalmadığımız ilişkiler.Üzülmemek gerek.Nasılsa tek bedende çok kişiyiz.
Biliyor musunuz ben dertlendiğimde alkol almam, koyu bir çay demlerim !

sol yanım

varlığım, senin sol yanını çoğaltıyor.
o kadar şahane bir hikaye ki bu.
sen ve ben.
sadece ikimiz..
birbirimizin yoldaşı, birbirimizin şahidi olarak ilerliyoruz, beraber büyüyerek..
parmak izimsin.
öyle kal..