8.02.2008

istanbul


Nevrotik bir adresin yokuşunu çıktıktan sonra inerken için "hop" eder ya.Öyleyim.Bakma yüzümü çevirdiğime,ben kalbi ellerinden büyük biriyim.

İstanbul..Ardımdan su dökme.

Özle gülüşümü.

Kırmızı.Duman.Altmış saat.
Unutma sen değil,cümlelerimdir besleyen ömrümü.

6 yorum:

Adsız dedi ki...

son cümleye kapıldım gittim ..
sen bilirsen
ben bilirim (;

Bulsara dedi ki...

hayat başından sonuna anlam karmaşası. nerdeydik ne zaman öldük ve kimdik...

Unutulmak kelimelerden büyük bir şeydir. yaşamamış olmak gibi... oysa her an nefes alıp vermek gibi bir parçasını içinde bırakarak yok olmakta yaşam....

arda kalan gözyaşı gibi şehrin kaldırımlar boyu süzülen yağmur damlalarına yön vermesine baka kalır rüzgarlı ve çiseleyen bir günde.

ne kadar çok terk eden var... ardında bırakıp giden...
kocaman bir yüreğe sığdırılacak kaç insan kaldı, kaç yürek aynı anda çarpabildi onunla...

yokuş aşağı yuvarlanmak gibi unutmadan yaşayabilmek ve umarsızca aşık olabilmek.

Adsız dedi ki...

sen istanbulu ayaklarının altına almışsın
aferin işi kapmışsın helal olsun..

Can dedi ki...

ermiş.

вuяcynι dedi ki...

bitter ve bulsara'ya sonsuz teşekkürler..

asıl seven herkese helal olsun layyn:D

вuяcynι dedi ki...

skullcan..

teşekkürler:)