"Hava soğuk.Yalnızlığımın sayısını hatırlayamadığım eskimiş bir günü"
Telefondaki tuşlara basmaya çabalarken vazgeçtiğim bir yanımla beraber yürüyoruz.Tuhaf kalabalıklar var ve içinde sadece seni anımsatan sesler.Büyüyoruz.Dilime bağlanmış sözcükler açılırken ben çözülüyorum.Buraya ait olmadığımı kabullendiğim bir benlikle seni bekliyoruz ikimiz.Ve gittikçe iklimlere benziyoruz.
6 yorum:
Bir şehirde eğreti olmak,bir şehre ait olamamak ne kadar zordur,bilirim.Hele ki ardında bıraktığın şehir ciğerin kadar bağlıysa sana.
yine mi? :(
hilal..
istanbul'da olmalıyım şuan.şehrime ihtiyacım war.
yine :(
şehirler çok masumdur bu mum kokulu hayatta. ne taşı toprağı altın diye avunabiliriz ne de "eskidendi yeşilliği" diye sitem edebiliriz. şehirler biziz.. kaderini çizenleriz..
erdal..
ben kendi kaderimi bile çizemiyorum ki değil şehrimin bir kaldırım taşı gibi olup ölece kalabileyim.
şehirlerin günahı yok.insanların var.
Yorum Gönder