çocukken ben..

Çocukken ben elmayı ısırarak yemeyi severdim,ateşe dokunarak yanılacağını öğrenmeyi.Tadını aldığım güzel şeyleri lezzetinden kendimi mahrum bırakmayan herkes kadar sarılıyordum dünyevi zevklerime.Ne bir eksiği ne de bir fazlası kadar marur.Tamamlamayı istediğim her yolun çıkılmaz bir noktasıyla karşılaştığımda zorlaşan anlarımla büyüyen.Heyecanla seyrettiğim bir filmin yarıda kalması gibi alıştım hayal kırıklarımın alınmadan durmasına.Bana yakıştıklarını bile söyleyebilecek kadar benimsemiş olabilirim.Elmayla armutu biraraya toplayan bu zihniyet,kolundan tutup götürülmeliyse..

Döndüğümde yitirdiklerimi yeniden kazanmış ya da kazandıklarımı kaybetmiş.Belki daha farklı.Belki tazelenmiş bir çay gibi.Kimbilir_?

Bu sefer habersiz bir gidiş..