öyle bir şey ki..

Beylerbeyi'nde bir gün salıncakta sallanırken inip salıncağı durduracağım diye başımı çarpıp alnımı yarmıştım.Hatırladığım gecenin bir yarısı tekrar açılan yaraya pembe kalpli bir gecelikle dayımın kucağında dikiş atılması için gidişimdi.Ve annemin hatırladığı bir şey daha vardı..

Alnımdan kan boşalırken annem panik yapıp fazlaca ağlamış..

Öyle bir çocukmuşum ki..

--"Ağlama annecim bak geçti..Benim hiç bişeyim yok" deyip ağlamadığım gibi göz kapaklarıma dökülen kanlarımı da elimle silmişim.

Sanırım annanemi de kaybettiğimizde böyle olmuştu.Ne zaman ki güçsüz düşse yanımda biri,benim yıkılacağımı düşündükleri o anlarda düştüğüm yerden yuvarlansam bile sesim çıkmıyor.

Annanem,seni çok özledim..Kendimi üzdüğümde bana kızıyorsun biliyorum..

Senin kadar güçlü ve güzel bir kız yetiştirdin.Seni seviyorum.Beni izliyor musun_?