Kavuşmak Lazım

Akıntı yönünde sürüklenen bir çakıl taşı gibi sürtüne sürtüne yaşlanırken alışkanlarımı değiştirme cüretine sahibim artık.Hayatımın kontrolü parmaklarımın ucunda ve istediğim gibi oynatıyorum ruhumdaki kuklayı.İçimdeki iklimi ılıklaştırdığımdan beri başımı başka omuzlara yaslamak yerine boynumun üzerine tutmayı becerebiliyorum.Gözyaşlarım eskisi kadar narin değil en ufak bir rüzgarda dökülmüyorlar.Tek başınalığı kaldırabilecek kadar kuvvetlense de kollarım; Ah.Bir de sen olsan.Yüklenirdik sevda sözlerimizle ikimiz.Giderdik uzaklara.

Kelimeleri kırgın.Yüzü dökülmüş şiir gibi

Eksikliğin bensizliğin..

“Dinlenmiyor şu gönlümün kavuşmak endişesi”