sarmaya korkhma

renkleri olmayan bi resim gibiydi yaşadığım sensizlikteki boşluğumun tarifi.atlı karıncaya binmiş bi çocuktum yanında.öle içten bi gülüş.öle datlı bi bakış.dokunulmaya kıyılamayacak kadar tertemiz bi askh.bi öpücüğün karşısında geçmiş-gelecek zamanımın tümünü;duygularımın en katıksız halini sana verirdim ki sarmaya korkma.pembe değil gökyüzü;masal die bir şey yok belki ama.iki kişilik soluk almak gibi farklı yerlerin bambaşka sokaklarında aynı adımları atmak anımsatır seni her anımda.

gün'aydın..güneş pencerene vuruyor belki.içinden şarkı söleyebilecek kadar güçlü olmak gelmiyor bu gün.kolunu yastığına attığında saçlarım takılmıyor.aldığın nefeste kokumu duymuyorsun.arkanı döndüğünde ne kadar kızgın olursa olsun ya da mutlu "gel buraya" die sarılacak bi kol uzanmıyor.odanda bi eksik war.iğnenin içinden geçen iplik misali geçmeliyim aklından o an.

bilmediğim bi kent sadece bana seni anımsatıyorsa ve bi sabah ansızın gelip o terminal kalabalığında heyecandan elleri titreyen kız ben olmuşsam o anda ayağımı yere attığımda sen ol karşımda.yüzümün soğuktan kırmızı olmadığını yanağıma elini koyduğunda anla.en sert rüzgar durur;içimde kıvılcımların uçuşur ve sevdiğim o cuma ertesi lerinde eleleyken bi kentin kadını nası olunur.

rüyalarına beni al.attığın adım olayım.suratının asıklığında beni susturup "tribini yerim" die kesip atan sesin.susamış ve su bulamamış gibi bana gelsen.sesini duydukça;özlemin katlandıkça;döktüğüm her gözyaşında daha çok seviyorum ya seni.

bi kocaman öpsen kalbimi derinden..iyileşip yanından ayrılmasam ben..