aşk bisiklete binmek gibidir

Birkaç adım atmakla başladı işe.

Önünde duran çocukluğuyla “sendelemece” oyunuydu bu.

Sağ baş ve işaret parmaklarının arasına sıkıştırdığı pedalı çevirdi, çevirdi.

Paslanmış ayaklarına eskimiş bir kap geçirerek dönüşünü izlemeye devam etti.

Düşme korkusuna rağmen yanına yaklaştı ve

Pedalların ayaklarından kayışına hayran sürdü, sürdü.

Yorulmak bilmiyordu yokuştan inen yüreği çarparken

Aşk da böyle bir şeydi işte.

İçinden kayıp gitme ihtimaline rağmen son sürat geliyordum sana.

Düştüm.Dizlerim kanadı.

Her çocuk gibi ağlasam da yine bindim o bisiklete.

Yüreğimin pedallarını çevirdim,çevirdim ve

Senin,onun, diğerlerinin o yokuştan indiğimdeki çarpıntıyı engellemesine izin vermedim.

Sendelemek bisiklet sürmenin keyfidir.Zamanı geldiğinde frene basmak gerekir.

Çocuk değilim.Basmam gereken bir frende yok üstelik.

Haydi senle bisiklete binelim..