sessizliğin gözü kör olsun

Siyah bulutların dağılmaya başlamasıyla ortaya çıkan griliğin döktüğüm gözyaşlarınla aynı tonu tutturması tuhaf.Saç boyasam bu kadar olmaz.Umutsuzluğumun bile komik olduğunu farkettiğime göre iyileşme belirtileri gösteriyorum.Eğer bir yola tek başına devam etmek zorundaysam arkama dönüp bakmamam gerektiğini kolumdan tutup yanımda yürümeyi akıl etmeyen kişilerden öğrendim.Mor bir bonibon olsaydı bu ben olurdum.Egzantirik bir hadise.Gofret gibi çıtır çıtırım ama ısırınca ben de ses çıkarıyorum.

Naftalinlediğim ahımın kurcalanmadığı bir dünyada hafızasını bir balıkla değiştirmek isteyen biriyim.Şehrimde ayaklarım yorgunluktan patlayıncaya kadar dolaşıp vapurda sahlep içmek en büyük düşüm.Bir gecede sayısını hatırlayamadığım kadar midye dolma yiyerek yaşamıma son veremeyecek derecede beceriksiz oluşuma belki de gördüğüm dilencilere para vermem neden olabilir.Kırıklığı büyük olmasın artık diye hayallerimi küçülttüm sonra.

Hayatımın kontrolünü arayıp da bulamadığım günlerin bitişiyle son kullanma tarihi geçmiş ilişkilerimi çöpe atmanın huzurlarındayım.Birden boyu uzayan çocuklar gibi ömrümden bir kaç yıl artmışcasına yolda yürürken içime göz kırpıp olucak diyorum.Dev bir oyuncak sıpam olmasını o kadar isterim ki ona sarılarak uyuyayım bir insana sarılacağıma.Ayaklarımdan kıvılcım çıkartabilecek kadar sert fekat güçlü basmaktayım yere.Usulca geri çekilip güneşe yakın duruyorum ki içim ısınsın.

İstanbul;denizinin tuzuyla yıka her yanımdaki bıçak izlerini.Kapanana kadar sokul bana.

Kollarımı koskocaman açarak geldim riyasız küçük bir çocuk gibi.Ensemden tutup yakala.